In de zomer van 2016 kwam je in mijn leven.
Een paar maanden eerder was je gevonden in de bossen bij Preveza in Griekenland, samen met je pup Pluto. Waar je andere pups waren weet helaas niemand.
Gelukkig werd je samen met Pluto goed opgevangen en verzorgd door de dames van de opvang, en werd Pluto al snel naar Nederland gevlogen voor adoptie.
En dat trok jij niet, dus je ontsnapte uit de opvang om Pluto te gaan zoeken.
Mijn hart brak toen ik dat verhaal las. Je was nog maar 2 jaar en wat maakte je al veel (verdriet) mee. Zo vaak heb ik me afgevraagd wat er allemaal in dat koppie van je zou zijn omgegaan.
Gelukkig werd je naar Nederland gevlogen door Dog Rescue Greece en kwam je terecht bij je tijdelijk opvangadres in Capelle a/d IJssel. Een jong stel, die goed wisten hoe ze met honden om moesten gaan, en hoe ze ze moesten trainen. Ze schrokken wel even van je in het begin, want je had al snel een heel kussen van een stoel kapot gebeten; je was toen je net aankwam wel even van slag van alles wat er gebeurd was.
Maar al snel kwamen ze erachter wat voor ontzettend lieve, rustige hond je eigenlijk kon zijn, als je gewoon een stabiele, liefdevolle basis zou hebben.
Toen ik je voor het eerst daar zag, geknield voor je ging zitten en je in je ogen aankeek, wist ik het gelijk. Ik wil jou een fijn en mooi leven gaan geven. Ik voelde gelijk een connectie met je, iets wat ik niet met ieder dier of hond gelijk voel.
In september 2016 werd je persoonlijk door Arnolda van DRG en de jongeman die je getraind had gebracht, en kon je nieuwe leven in Nederland gaan beginnen.
In het begin was je best wel op jezelf, je ging graag op je grote kussen liggen en bekeek de boel graag van een afstandje. Een aai vond je fijn, maar je was nog niet gelijk een hele grote knuffelkont. Lopen aan de (lange) lijn ging allemaal goed, maar los was vanwege het grote jachtinstinct wat moeilijk op een eiland in Noord Holland, vol met konijnen en eenden.
Na een klein jaar op het eiland verhuisden we samen naar Amsterdam. Ik vond het spannend of je dat wel leuk zou vinden maar niks bleek minder waar: je was dol op de stad! Want in de stad zijn overal etensluchtjes, terrasjes en koffietentjes waar ik niet een voorbij aan kon lopen, want dan trok je me wel naar binnen. Je was miss Populair met je mooie grote bruine ogen, en overal kreeg je volop aandacht en werd je geaaid door iedereen, en daar kon je geen genoeg van krijgen.
Het vaste rondje Flevopark in de ochtend, vele uitjes naar natuurgebied het Twiske, en veel strandwandelingen in Castricum aan Zee maakte het een perfecte combi.
Maar we leefden in een appartement, zonder balkon en na een jaar of 3 (midden in coronatijd) was ik er klaar mee en wilde ik je zo graag een huis met tuin geven, zodat je lekker zelf naar buiten kon lopen, onbeperkt in de zon kon liggen, enz.
Voorjaar 2021 was het zover; we verhuisden naar Houten en je kreeg je tuin van maar liefst 11 meter diep! Op 10 minuten lopen van een natuurgebied.
Elke dag gingen we rond lunchtijd er samen op uit met de auto: naar Landgoed Amelisweerd, wandelen in de bossen van de Bilt, of met de trein naar Utrecht en daar rondje Singel en natuurlijk weer een koffietentje meepakken.
Alles vond je leuk; autorijden, de trein in; echt niks was een probleem voor je. Lief en rustig zat je altijd de boel te aanschouwen, en uiteraard keek je bij wie je weer een aai kon halen. Jaren hebben we zo gevuld. Je was de beste en liefste hond die ik me had kunnen wensen. Ik hield en hou nog steeds zo vreselijk veel van je. Je was zo ontzettend makkelijk met alles; blafte nooit, nooit druk of gestresst, je straalde een bepaalde “zen”-heid uit. Ook jonge, bange of drukke hondjes werden rustig van jou. Vaak heb ik me verwonderd dat je zo was, gezien alles wat je al had meegemaakt.
Ik heb altijd maar de conclusie getrokken dat je waarschijnlijk in Griekenland
gedumpt was, maar niet mishandeld, anders kòn het gewoon niet dat je zo dol was op mensen.
Maar zeker weten deed ik dat natuurlijk niet. Dat bleek later wel….
Omdat ik ook moest werken ging je de laatste 2 jaar 3 dagen in de week naar een oppasgezin met 2 kids en dat vond je prachtig. Er werd best wat met je op en neer gereden, maar ook dat leek geen enkel probleem voor je. Volgens mij vond je die afwisseling juist wel leuk. Elke avond kroop je dan weer tegen me aan op de bank, en dan nog altijd proberen net even verder tegen me aan te gaan liggen. Je koppie op mijn buik. Zo zaten we. Wat hield ik daar toch enorm van, die momenten. Je hebt me zo gelukkig gemaakt daarmee lieve Souf.
Zo vaak heb ik gedacht: Duurde een hondenleven maar veel langer, want ik kan me geen leven zonder jou voorstellen.
Woensdag 4 sept (2024) gingen we weer zoals zo vaak een dagje naar strand Noordwijk, en hadden we een heerlijke dag. Maar die avond kreeg je diarree. Niks schokkends dacht ik, vast weer iets van straat gegeten wat dit keer niet goed valt. Maar dat was het niet. Het werd erger en erger de dag erop en je begon ook te braken. De dierenarts maakte röntgenfoto’s van je om te kijken of je geen obstructie had. Dat was niet zo.
Wel ontdekte hij iets anders op de foto wat er verder niks mee te maken had maar wat ik mega schokkend vond: “Je hond is beschoten geweest” zei hij. “Ik zie haar hele romp onder de hagelkogeltjes”.
Dat was natuurlijk in Griekenland gebeurd, want Souf is nog nooit uit mijn gezichtsveld geweest en in natuurgebieden liep ze altijd aan de lange lijn. Ik moest nog even bijkomen van deze info:
Mijn lieve, lieve Souf, loopt gewoon al 8 jaar met kogeltjes in haar lichaam rond.
Waarschijnlijk liep je daar ergens te zwerven op het land van een boer o.i.d die daar niet van “gediend” was. Het is ongelooflijk hoe er in sommige landen over honden en dieren gedacht wordt. Ik kan daar echt totaal niet bij.
En dat was dan even alleen maar “side” information, want je klachten bleken van een virus te komen. Al snel ging het enorm bergafwaarts met je en de dag erop moest ik je met spoed naar het dierenziekenhuis in Amsterdam rijden. Daar hebben ze van alles geprobeerd om je te redden in 2 dagen tijd maar alle medicatie sloeg niet aan. Het virus was sterker dan je eigen lichaam met je toch al zwakke maagje.
Helaas konden ze je niet meer redden, en nu, gister precies 2 weken geleden heb ik je met de grootste pijn in mijn hart moeten laten inslapen, om je uit je lijden te verlossen.
Dat doet echt enorm veel pijn, maar ik probeer me vast te houden aan alle mooie momenten die we samen gehad hebben.
Ik heb er echt alles aan gedaan om je een zo’n leuk mogelijk leven te geven en ik heb je zo vaak zien genieten. En daar deed ik het voor, dat was mijn doel, die dag daar in Capelle aan de IJssel dat ik voor het eerst in je ogen keek.
Lieve Souf, dankjewel voor alles. Dankje voor alle mooie momenten de afgelopen 8 jaar. Je blijft voor altijd in mijn hart en hoofd. Je bent een enorm bijzondere en unieke hond en had geen moment met jou willen missen..
Je bent GOUD.
Dagmar Lap
