 |
| Arnolda's Dagboek |
En dus zijn we de volgende dag de bergen in gegaan. Slechte wegen, hitte, geen vangrails, verlaten gebied. Een dumpplaats voor honden...
Bij de bron aangekomen hebben we intensief gezocht en geroepen.
Net toen we het op wilden geven en weg wilden gaan, verscheen er boven aan de weg een hondje!
Ze bekeek ons vanuit de verte en het duurde enige tijd voordat ze langzaam en aarzelend enkele stapjes in onze richting durfde te zetten. Maar toen Stephanie op de weg ging zitten en haar zachtjes riep, zette ze ineens de spurt er in! Ze liep rechtstreeks in de armen van Stephanie, ze wist het; ze wist dat we er waren om haar te redden en gaf zich helemaal aan ons over. Wat een emoties, niet na te vertellen!
Ze bleek onder de vlooien te zitten en had, wat ons meer zorgen baarde; dikke tepels vol met melk.
Een moederhond zal haar welpjes nooit in de steek laten, hetgeen de dierenarts ons later ook bevestigde. We moeten er dus helaas van uitgaan dat haar pupjes niet meer in leven zijn. Anders was ze nooit naar ons toegekomen, maar had ze óns náár haar pupjes geleid.
Het is hartverscheurend te weten dat haar pupjes waarschijnlijk een prooi geweest zijn voor wilde dieren in dat onherbergzame gebied. Alwaar Mandy zal zijn gedumpt, toen bleek dat ze drachtig was...
We hebben haar in de auto getild en mee naar huis genomen.
Thuisgekomen hebben we haar in bad gedaan, alle vlooien en teken verwijderd, enorme klitten met distels uit haar vacht geknipt en vertroeteld. Ze genóót en liet alles toe.
Daarna zijn we naar de dierenarts gereden. Bloedtesten wezen uit dat ze gezond is, en de dierenarts heeft haar gechipt en gevaccineerd.
En dáárna... samen gyros eten in het restaurant, en wat genoot ze!
Wij denken dat de lach op haar snuitje alleszeggend is:
's Nachts heeft ze bij Stephanie op de kamer als een roosje geslapen, ze was óp.
De volgende ochtend zocht ze de 14 pups op die ik een dag of tien geleden, bij 45 graden Celsius, heb gered in een dorp in de omgeving. (zie de berichten op onze Facebook-pagina)
Ze ging, in eerste instantie, alleen maar bij ze liggen. Maar toen ik 's middags thuiskwam kon ik mijn ogen niet geloven. De pups verdrongen zich om haar, om bij haar te mogen drinken. Hoe schitterend is dit?!
Te weten dat er nog zo ontzettend veel hondjes zoals Mandy zijn, is bijna ondragelijk. Maar als ik Mandy en de pupjes zo gelukkig zie, geeft me dat energie, hoop en kracht om door te gaan. Met de onontbeerlijke hulp van vele lieve mensen, die ik zeer dankbaar ben, lukt dat.
Amfissa
Griekenland
