Marley heeft kogelgaten in zijn lijf, zijn oren zweren, hij heeft Leishmania, Psora, Ehrlichea, en poept bloed. De pijn moet ondragelijk zijn. Of hij het gaat redden is de grote vraag. Ik doe er alles aan om dit lieve, lieve manneke er bovenop te helpen. En hij is zó dankbaar. Ondanks alles wat hem is aangedaan is hij het vertrouwen in de mens niet verloren. Hij weet, in alle wijsheid die honden hebben, dat niet ieder mens slecht is.
Dat blijkt wel op de video, hoe hij reageert op mijn strelende hand:
Marley krijgt 2 soorten antibiotica, Milteforan, speciale oorzalf en pijnstillers. En natuurlijk heel veel liefde. Of hij het gaat redden is de vraag. Ik doe er in ieder geval alles aan om hem te helpen.
Marley wordt opgenomen in ons Friends for Life Programma. Wilt u Marley helpen en "adopteren op afstand"? Ga naar: [de website] of [de weblog] voor alle informatie.
Het is al laat op een zondagavond als ik terug rijd van Athene-luchthaven naar huis. Het eerste deel is goed te rijden, het tweede deel is lang en donker en voert door de bergen naar de dorpen Arachova (skigebied) en Delphi (beroemd om de oudheden). Grieken die een vakantieverblijf in deze omgeving hebben, gaan in grote getale terug naar hun huis in Athene. Het is druk in tegenovergestelde richting en wie al eens op de Griekse wegen heeft gereden, weet dat Griekse automobilisten het niet nauw nemen met snelheidsbeperkingen of doorgetrokken strepen. Van een éénbaansweg wordt dan ook met alle gemak een tweebaansweg gemaakt, en daar moet je dan maar op anticiperen. De weg slingert en er is geen verlichting. Een kwartier voor het dorp Arachova schrik ik me een hoedje als er midden op de weg een hond zit. Juist in een bocht waar met hoge snelheid gereden wordt. Ik bedenk me niet en keer bij de eerste de beste mogelijkheid om. Ik parkeer mijn auto in de berm en stap uit. Auto's razen echt langs mij heen. De hond vermoedt dat ik wat te eten voor hem heb en wil naar mij toe. Maar hoe? Het is levensgevaarlijk, ik durf bijna niet te kijken, mijn hart bonst in mijn keel en ik wacht op de klap die gaat komen. Hoe hij het voor elkaar krijgt zal ik nooit begrijpen maar ineens staat de hond naast mij bij de wagen. En niet alleen, naast mij staat ineens nóg een beeldschoon hondje!
Wat nu? Nu ik A heb gezegd, zal ik ook B moeten zeggen. Ik gooi wat voer achter in de auto, waar ik twee hondenkooien in heb en al snel springen ze er allebei in. Sneller dan verwacht rijd ik met mijn twee nieuwe aanwinsten richting huis. Daar moeten ze een nachtje in de auto blijven, alvorens ik ze de volgende ochtend mee zal kunnen nemen naar de opvang.
De volgende dag word ik blij begroet door twee enthousiaste hondjes. En ik geloof mijn ogen niet; het blijkt een echt liefdespaartje te zijn, een reutje en een teefje.
Nog nooit heb ik gezien dat een reutje zijn teefje zó lief benadert en verzorgt. Regelmatig zie ik hem haar vacht verzorgen. Ze eten en slapen samen en zijn zo blij als ze mij zien!
Het zijn net de hondjes uit de beroemde Disney-film en ze krijgen dan ook de toepasselijke namen: Lady en Dexter.
Het is vaker voorgekomen dat ik iets wenste voor een hond, bijvoorbeeld een boerderij of een rustige omgeving bij wat oudere mensen. En wat ik heb geleerd, is dat ik deze wensen uit moet spreken.
Voor Dexter en Lady wens ik dat zij samen een baasje mogen vinden. Want dit Liefdespaartje uit elkaar halen... dat is absoluut onmogelijk. Het wordt spannend of dat gaat lukken.
Ze verdienen een fijne plek waar ze samen oud mogen worden.
Update 19 November:
Bij een bezoek aan de dierenarts bleek dat beiden gezond zijn. Alle testen op Leishmania, Ehrlichea en Babiose zijn negatief. De dierenarts vermoedt dat Dexter 9 jaar is en Lady 6 jaar.
Ik hoop van ganser harte dat dit lieve paartje nog vele gelukkige jaren mag beleven bij een lief gezin in Nederland. Samen in een zachte warme mand... Misschien wel onder de kerstboom?
Vaak denk ik: het kan niet erger. Maar dan blijkt... dat kan het wél. Zo ook de afgelopen dagen.
De beelden zijn vreselijk, vergeef me dat ik ze toon maar ik kan niet anders. Het delen van al dit leed en uw medeleven helpt mij om door te kunnen blijven gaan. Want ik kan het niet alleen en ik hoop, maar vertrouw er ook op, dat u dit begrijpt en mij en deze lieve honden zal (blijven) ondersteunen. Leest u alstublieft tot het einde van dit bericht, u vindt er een filmpje om vrolijk van te worden. En dat hebben we nodig...
Mag ik u allereerst voorstellen aan Ariël? Ze strompelde al een poosje rond in het buitengebied van Amfissa. Niemand keek naar haar om. Ze kreeg af en toe wat voedsel toegeworpen maar was op zichzelf aangewezen. Toen ze bij mij in beeld kwam, heb ik haar meegenomen naar de dierenarts. Een röntgenfoto liet zien dat ze een zeer gecompliceerde heupbreuk heeft en... hoogzwanger is.... Arme schat, wat moet ze een ondraaglijke pijnen geleden hebben. Ze moet geopereerd worden, maar eerst zal ze haar kleintjes op de wereld moeten zetten.
Bij mij is ze op dit moment veilig en wordt ze, uiteraard, omringd met de best mogelijke zorg.
En dan... Luna. Ook voor haar sloeg het noodlot toe. Ze werd aangevallen door twee reuen en een groot gat in haar kaak was het gevolg.
De beelden zijn schokkend, ik weet het. Maar het is de harde werkelijkheid. De foto's laten zien hoe erg ze toegetakeld werd. Met woorden is dat niet uit te leggen. Ook met Luna heb ik mij naar de dierenarts gespoed. De wonden en het immens grote gat zijn gehecht en ze krijgt de benodigde medicatie van mij.
De medische kosten zijn torenhoog en ik heb geen andere keus dan u te vragen te helpen.
Wilt u dat doen? Elk bedrag is welkom, samen kunnen we een heel eind komen, bergen verzetten!
Als u wilt en kunt helpen, klik dan alstublieft op deze knop:
Om dit bericht toch vol positiviteit af te sluiten; begin deze week werden vele pupjes bij mij gedumpt. Ze zijn zich, gelukkig, niet bewust van het vreselijke lot wat hun bespaard is gebleven en leven nu zoals pupjes moeten leven; vol vreugde en geluk.
Namens de honden: heel veel dank en lieve groet vanuit Griekenland 🇬🇷
