Agios Konstantinos, 27 april 2021
En ik had het me nog zo voorgenomen te minderen en een rustperiode inbouwen.
En in mijn achterhoofd weet ik natuurlijk dat in de wereld van dierenwelzijn haast onmogelijk is. Je zegt geen “nee” als er een dringend beroep op je wordt gedaan.
Zo ook op 1 april. Mario en ik zitten aan de koffie als onze Griekse vriend Stefanos belt. Of ik gelijk wil komen want er zijn 6 hondjes in nood. Hun baasje is overleden en ze kunnen nergens heen.
Ik laat de koffie voor wat het is en ga met Stefanos naar een dorp verderop, waar we uitkomen bij een oude garage en een oud café. Vroeger, toen de nieuwe snelweg van Athene naar Lamia er nog niet lag, was hier een truckstop. Vrachtwagenchauffeurs aten en sliepen er en er zouden ook dames van lichte zeden zijn geweest. Dat verklaart de roze en paarse kleuren op de buitenmuren van het oude bouwvallige gesloten café. Op een terrasje zitten de pups op oude versleten bankjes.
Er komen veel honden op ons af en eentje ervan blijkt de moeder te zijn van de 6 pups. Ze rent als een dolle heen en weer om de andere honden uit de buurt van haar kroost te houden. Ze is vel over been en kan heel slecht of niet zien. Ze is op leeftijd en haar rug is doorgezakt.
Twee dames proberen in de chaos uit te leggen wat er aan de hand is. Mijn Grieks is niet al te best maar doordat Stefanos erbij is, begrijp ik dat de moederhond geen voeding meer voor de pups heeft, en de dames geen geld hebben om de pups te onderhouden. De pups zouden omkomen van de honger of onder auto's komen, die met hoge snelheden over de parallelweg scheuren.
Voor ik het goed en wel in de gaten heb, staan de pups al achter in de auto in een kartonnen doosje.
Ik bied de dames aan om moederhond te laten steriliseren. Dat hoeft niet, zeggen ze. Maar er loopt wel een andere jongere hond. Die zouden ze wel graag gesteriliseerd willen hebben. Ik geef ze naam en nummer van onze dierenarts en vraag ze om er een afspraak te maken. De dierenarts licht ik dat er een hondje op onze naam gesteriliseerd mag worden.
Meer nemen de dames niet aan en ik ben blij dat ik nog iets heb kunnen betekenen. Met de kleine hummels van nog geen kilo ga ik huiswaarts. Ze zouden ca. 6 weken zijn. Ernstig ondervoed.
De eerste dagen gaat het goed, maar dan breekt er Parvo uit. Dit is een vreselijk besmettelijke hondenziekte die bij pups voorkomt. We hebben twee nesten van in totaal 11 pups en nog een broer en zus van 3 maanden. Allemaal raken ze besmet.
Parvo komt veelal voor bij pups die slechte voeding hebben gehad en geen afweerstoffen hebben opgebouwd. Ons huis verandert in een ziekenboeg. Het houdt in dat we veel schoon moet maken met chloor maar ook injecties, medicatie en vocht toe moet dienen.
Het is een gevecht dat eigenlijk niet te winnen is. De een na de ander sterft in mijn armen. We verliezen acht pups. Zulke levenslustige hondjes. De video’s waarin ze door het huis rennen en snoepjes pikken uit de jaszak van Mario kan ik niet zien. Het is een aanslag op mijn gestel maar we gaan door voor de 5 die er nog zijn.
Nummer 9 die zal sterven zorgt voor een wonder. Claudia heeft hem de naam Willem gegeven, naar mijn overleden man. Uren ligt hij te vechten voor zijn leven, kopje in zijn nek, ogen weggedraaid. We weten dat hij de volgende zal zijn die gaat sterven.
Althans...
Die nacht wil ik om 02.00 uur op de bank gaan liggen (ik slaap bij de honden), als ik plots zie dat de kleine Willem zijn kopje omhoog probeert te krijgen. Hij kijkt me indringend aan en ik weet dat dit een teken is. Ik neem hem bij me en geef hem de hele nacht onderhuidse infusen.
Een wonder volgt als hij de volgende morgen uit een bakje water probeert te drinken. Staan kan hij niet meer. Ik ondersteun zijn lijfje zodat hij even rechtop staat.
En zo, met hele kleine stapjes, vecht de kleine zich terug. Het ongelofelijke gebeurt voor onze ogen.
We zijn nu twee weken verder. Hij eet weer, loopt, komt aan in gewicht. Weegt nu 1,5 kilo en heeft sinds gisteren gemerkt dat hij ook nog een stem heeft. Hoe dit voelt kan ik gewoon in woorden niet beschrijven. De kleine zit in mijn hart en is ook letterlijk een hartendief. Vanmorgen zei Mario dat kleine Willem niet meer weg gaat. Het gevoel, de liefde, het gevecht wat we hebben gehad, de band, de gevoelswaarde die de kleine heeft zal een andere eigenaar nooit in kunnen schatten. Zijn nieuwe naam is Semmy.
Zijn zusje Willemijn heeft gelukkig slechts lichte verschijnselen gehad. Van de zes zijn er dus nog maar twee over; Willem en Willemijn. We hebben van dit nest van zes pupjes afscheid moeten nemen van Wouter, Wyke, Wiebe en Wiesje.
Rust zacht, kleintjes. ❤️
Van het andere nest van 5 moesten we Agnes, Armin, Alwin en Aline laten gaan. Alleen Amber is er nog. Deze hondjes waren gevonden in een plastic tasje in een vuilcontainer toen ze ca. 3 weken waren. Zulke lieve vrolijke beertjes, die we vreselijk missen. In mijn dagboek van 21 maart schreef ik al over ze en dat ik vreesde dat Parvo op de loer lag. Ook Agnes, Armin, Alwin en Aline zullen we nooit vergeten.
En dan zijn er nog twee; Tjibbe en Tooske die ook ziek zijn geweest maar niet echt slecht hebben gelegen.
Het is het lot dat vele jonge honden en pups hier overkomt. Doordat je ze in huis hebt, maak je mee hoe ze vechten voor hun leven. Mijn gedachten gaan uit naar de honden die geen baasje of huis hebben en dit gevecht buiten op straat, in de bossen, of waar dan ook moeten leveren. De sterkste overwinnen. Het zou niet zo moeten zijn. Dan echt maar beter niet geboren hoeven te worden. Het laat weer zien dat sterilisaties van teefjes echt de enige oplossing is…
Liefs uit Griekenland,
Arnolda
Wilt u meehelpen? Met úw hulp kunnen we voorkomen dat er nog meer pupjes geboren worden die na een vreselijke lijdensweg sterven. We zijn dagelijks bezig om zoveel mogelijk teefjes te steriliseren. Ga naar onze website, en lees hoe u kunt helpen. Klik op ons logo:
Dank u wel - Efcharistó polí
