Hoi Allemaal, mijn naam is Nea, nu zal het noemen van mijn naam niet echt een belletje doen rinkelen, want ik denk dat jullie mij beter kennen van dit verhaal:
Ondertussen in Griekenland.... een noodoproep:
"Kan je een pup opvangen? Ja, ze heeft wel een wond maar is bij een dierenarts in een klein dorp geweest."
De fotos die daarna op mijn telefoon binnen kwamen waren weerzinwekkend. De kleine pup was op haar borst verscheurd door een volwassen hond. De wondranden zijn al zwart en de huid staat wijd open. Door ervaringen van de afgelopen jaren weet je dat dit niet uit zichzelf geneest en dat er snel gehandeld moet worden om de kleine nog kansen te geven.
Gelukkig weet ik contact te leggen met de universiteitskliniek en is de vindster bereid om met de pup een lange rit te volbrengen. De kleine is opgenomen en ligt aan het infuus. Veilig. Hopelijk zijn we op tijd.
De foto’s die er bovendien bij staan van mijn verwondingen zijn ook best schokkend. Geloof me zo voelde het ook aan hoor!
Ik wilde alleen maar een beetje eten want mijn buikje was zo leeg en knorde zo raar… maar die ene hele grote hond had denk ik hetzelfde gevoel, en omdat hij een stuk groter was durfde hij het gevecht best aan… Ik ben dan wel klein en dapper, maar bij zoveel ongelijkheid had ik bij voorbaat al verloren….
Auwww, wat deed dat pijn zeg…
Auwww, wat deed dat pijn zeg…
Daar lag ik dan piepend en bibberend van de pijn, en niemand die naar mij omkeek. Totdat die ene mevrouw mij zag. Zij kwam wel naar me toe, pakte me voorzichtig op en is vervolgens met me naar een dokter gegaan.
De mevrouw die mij vond wist het ook even niet meer, maar gelukkig wist ze in contact te komen met Arnolda van Dog Rescue Greece. Die adviseerde haar om mij naar een hele grote kliniek te brengen waar ze de middelen hadden om mij zo veel mogelijk te helpen bij het overleven van die aanval van die grote hond. Maar dat was nog niet zomaar gebeurd hoor! We moesten er wel een heel eind voor rijden, maar gelukkig had die lieve mevrouw dat er graag voor over. Het waren spannende momenten en ik heb het niet allemaal meegekregen, met al die pijn. Maar het feit was wel, toen we daar eenmaal aankwamen bij de kliniek het al heel laat was, en alle dokters naar huis waren…. Pfffff……wat nu? Gelukkig stond er wel een kaart met een telefoonnummer achter het raam, en die heeft die lieve mevrouw toen maar gebeld en niet veel later kwam er dan toch iemand aan en zijn ze volop met me aan de slag gegaan.
Ik liet het allemaal maar gebeuren. Ik dacht: ze doen me wel af en toe een beetje pijn, maar dat zal vast voor een goed doel zijn….
Ik liet het allemaal maar gebeuren. Ik dacht: ze doen me wel af en toe een beetje pijn, maar dat zal vast voor een goed doel zijn….
Toen ze me zover hadden opgeknapt dat het ergste gevaar geweken was, kwam het dus op mijzelf aan; ik moest weer gaan genezen. Door alle goede zorgen bij de kliniek ben ik inmiddels 2 kilo zwaarder, en zijn mijn wonden zo goed als genezen. En nog een heel fijn nieuwtje: er is inmiddels een plekje voor mij gevonden!
Dag lieve mensen, een dikke knuffel van Nea uit Griekenland!
