‘Die grote staart van ‘m gaat sneller dan het geluid’
Alweer bijna vijf maanden geleden hebben we ons hondje moeten laten inslapen. Dit was helaas al onze tweede hond in iets meer dan een jaar tijd. Het waren beide Cavaliers met hartproblemen. En ondanks de 24/7-zorg, heeft het niet mogen baten. We hadden (en hebben) het er ontzettend moeilijk mee. Elke keer als we thuiskwamen, was er geen blije hond om ons welkom te heten. Geen hond die in de keuken kwam kijken naar wat voor lekkers je aan het koken was. De hele dag maar de tv aan, omdat er toch niks te doen was. We hebben ontzettend veel moeite gehad om het laten inslapen van onze hondjes een plekje te geven en soms lukt dat nog niet altijd.
Goed uitgepakt
Maar net toen we het weer over het idee van een hond in huis hadden, kwamen we ineens Frodo tegen. We kwamen nooit meer in het park, maar net die dag liep Stan het park in en kwam hij Chrissy (een van de gastgezinnen, red.) tegen. Zij ving Frodo op en hij was nog geen week bij haar. We waren op slag verliefd. Na het goed overlegd te hebben, besloten we officieel kennis te maken met Frodo. En dat is goed uitgepakt, want twee dagen later was hij er al. Het was voor zowel ons, als voor Frodo wel heel erg wennen. Wij zijn veel kleinere hondjes gewend, die een stuk minder beweging nodig hebben. En daarbij hadden we soms het gevoel dat het misschien toch iets te snel was gegaan.
De beste van de groep
Gelukkig was dit gevoel ook zo weer weg. Hij is zó lief en komt soms ook echt lekker bij je op de bank liggen. Soms zonder, soms met kluif. We zijn nu ook met hem aan het trainen. Naar ons gevoel heeft hij dit nodig en daarbij vindt hij het ook nog eens erg leuk om te doen (en wij ook!). Hij is erg slim, en na een paar keer oefenen heeft hij de opdracht al helemaal door. Hij was vorige week zelfs de beste van de groep en werd de nummer 1! De prijs? Een zak stroopwafels. Voor ons, uiteraard ;-). Maar wat zijn we ontzettend trots op hem. We hopen dat als de training vordert, hij ook beter zal luisteren en zelfverzekerder wordt.
Aan het werk
Graven is bijvoorbeeld ook echt een ding voor hem. En daardoor heeft hij ons aan het werk gezet en de hele tuin laten verbouwen. Aan de ene kant maar goed ook, want we hebben het er al een aantal jaar over om te tuin op te knappen. De vloer van de tuin hebben we bedekt met houten platen. Het ziet er mooi uit en meneer kan niet meer graven. Twee vliegen in één klap, dachten we zo.
Wandelen vond hij eerst nog een beetje spannend, maar nu kent hij zijn vaste routes en weet hij al dat hij aan het eind van de wandeling even lekker achter een bal of tak aan mag rennen. Eenmaal thuis is hij dan erg moe en gaat hij lekker slapen.
Blije gup
Als er iemand thuiskomt van werken, boodschappen doen of zelfs maar van het toilet, is hij zo blij om ons te zien. Dan gaat zijn grote staart sneller dan het geluid en maakt hij zijn eigen gekke geluidje. Het is een soort gekreun, van blijdschap. Dat is zo leuk om te horen!
Al met al zijn wij ondanks onze twijfels die we in het begin voelden, toch ontzettend blij met onze blije gup. Sinds Frodo er is, is ons leven ook gelijk een stuk vrolijker geworden. We gaan er weer op uit, gaan op training en hebben dus zelfs de tuin verbouwd! Binnenkort nemen we hem ook mee naar de dierentuin.
En ook helpt het ons meer om ons verdriet van onze vorige twee hondjes wat te verzachten. We zullen hen nooit vergeten, net als Frodo. Onze trouwe viervoeters laten nu eenmaal een onuitwisbare pootafdruk achter op je hart, die je altijd met je mee zal blijven dragen.
Tessa Wouters