Dirk (formerly known as Ermis) is een super hondje.
Hij is heel sociaal met andere honden en in huis een gezellige knuffelkont. Zoals je ziet is hij ook erg knap.
Ik zal kort vertellen hoe de eerste dagen zijn gegaan en hoe Dirk is veranderd van een heel angstig hondje in een (meestal) relaxte stoere bink.
In het gastgezin was Dirk helemaal in z'n element: Lekker stoeien met de andere honden en de kat. In de auto op weg naar huis leek het ook prima te gaan: Dirk ging liggen slapen. Maar toen moest Dirk uit de auto en bleek hij opeens vreselijk angstig: z'n staart zat helemaal om z'n achterlijf gevouwen. Op dat moment was er veel drukte op de parkeerplaats en er liep een hond los. Ik besloot toen dat ik niet te veel heisa rondom dit angstige hondje wilde. Ik heb hem toen, tegen de hondenopvoed “regels”, opgetild en naar binnen gedragen.
Boven in de flat aangekomen heeft Dirk vervolgens twee uur (!) onafgebroken het hele huis besnuffeld. Toen was hij bekaf en is op de bank in slaap gevallen. De visite die kwam kraamschudden heeft hij even wantrouwend begroet waarna hij weer verder ging snurken.
In de dagen die volgden zijn we stap voor stap alle enge dingen gaan uitproberen. Het goede van Dirk is dat, hoewel hij een angstige inborst heeft, ook erg nieuwsgierig is.
Wat goed werkt is dingen ondernemen in een traag tempo en wachten tot hij zo nieuwsgierig is dat hij het toch wil gaan uitproberen. Zo gingen we eerst de gang boven uitproberen, daarna de lift, daarna de gang beneden etc. Totdat Dirk redelijk relaxed buiten een klein rondje durfde. De eerste dagen werd hij nog panisch van voorbij rijdende fietsers, na een paar dagen was dat ook geen stress factor meer. Na vier dagen was Dirk opeens (!?) zindelijk en inmiddels stapt Dirk vrolijk door de uiterwaarden, de stad, over de drukke markt etc.
Gisteren heeft Dirk voor het eerst los gelopen in de uiterwaarden (we wonen aan de IJssel). Dirk deed net of het de normaalste zaak van de wereld is.
Ikzelf was best gestressed. Op een gegeven moment ging hij toch erg ver weg.
Na wat geroep van mijn kant ( en paniekerig zwaaien met hondensnoepjes) zag ik hem enorm twijfelen … het spoor van lekkere luchtjes ging immers de andere kant op … en het was een vers spoor …
Mijn stressniveau schoot omhoog. Gelukkig draafde hij na deze denkpauze, met een boog, terug en ging van een korter afstandje naar mij kijken. Nog een keer “voor” roepen en hij kwam dan toch maar aangewandeld … Ik was heel erg blij!
We gaan nu eerst samen op vakantie naar Ameland en verder aan elkaar wennen.
PS: toevoeging van Dirk: "Kus voor Corrie".
Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER!
