Spike

                                                      Ik ben Spike. Dit is mijn verhaal.

Wij zijn Jan en Marijke uit Hengelo. Op 25 juni 2016 zijn wij voor twee weken op vakantie geweest naar Parga in Griekenland. We hebben daar voor enkele dagen een auto gehuurd om de omgeving en bezienswaardigheden te bewonderen. Op 27 juni gingen we naar Dodòni, een historische orakelplaats in de regio Epirus. Na dat we alles bekeken hadden liepen we terug naar de auto.

En daar liep hij, bij de ingang van de opgraving, een broodmagere hond. Kwispelend en smekend om eten en aandacht kwam hij op ons toe hinken. We zijn al vaak in Griekenland geweest en hebben veel zwerfhonden gezien, maar dit sloeg alles. Nadat we hem geaaid hadden hinkte hij met ons mee naar de auto, er was duidelijk iets niet goed met zijn rechter heup. We hadden enkel water bij ons en niets te eten. We voelden ons er niet echt lekker bij.

Maar wat kun je doen? Je staat daar naast een zwaar verwaarloosde, erg vermagerde en manke hond in the middle of nowhere. We zijn in de auto gestapt en ondanks alles liep hij kwispelend weg. De hond bleef door onze gedachten spoken, en Marijke heeft er een slapeloze nacht door gehad. Na een paar dagen waren we op het strand en we hadden het over de hond in Dodòni. Als we hem niet zouden helpen dan zou hij binnenkort dood gaan. Dat wilden we niet laten gebeuren.

We hebben per e-mail contact gezocht met Arnolda Meisel-Westerduin van Dog Rescue Greece en kregen bijna direct antwoord. Zij heeft er voor gezorgd dat, als we de hond zelf zouden ophalen in Dodòni, hij naar de opvang in Preveza kon. Martha zou ons daar dan opwachten. 
Zo gezegd, zo gedaan.

Op 4 juli gingen we op weg naar Dodòni met hondenbrokken en flessen water. 

We reden naar de opgraving en zagen hem direct bij de ingang liggen op precies de zelfde plek als de vorige keer. Wat waren we blij dat we hem zo snel hadden gevonden. Jan liep op hem af en probeerde of hij uit zich zelf wilde opstaan. Door de combinatie dat hij waarschijnlijk net wakker werd gemaakt, de warmte en zijn zeer slechte conditie moest hij hem op de been helpen. 

Wat hij met de uitgestoken hand met hondenbrokken moest wist hij niet, ook niet na de brokken tegen zijn snuit te hebben gehouden. Na een brok tussen zijn voortanden te hebben gedrukt kwam een reactie in de trant van “Hé, dat kun je eten”. 

De volgende brokken gingen er daarna zo in, waarna hij kwispelend met ons mee liep naar de auto waar we hem naar toe lokten. Hij klom met zijn voorpoten na een kleine aansporing zo in de auto, en met een beetje hulp om zijn manke achterlijf in de auto te tillen zat hij er zo in en lag hij vrolijk te kwispelen op de achterbank. 

De pan die we hadden meegenomen met een paar flinke handen hondenbrokken was in een mum van tijd leeg. We zijn naar Preveza gereden. Onderweg stond hij zo af en toe op en stak zijn kop regelmatig tussen de voorstoelen door voor een knuffel. 

In Preveza werden we opgewacht door Martha. Toen hij uit de auto werd gehaald en geconfronteerd met de andere honden in de opvang liet hij uit angst even alles lopen. 

Echter, na twee minuten kennis maken huppelde hij vrolijk een rondje met zijn nieuwe vriendje mee. 

Hij is door Martha en de overige vrijwilligers de vier weken daarna zeer professioneel en liefdevol opgevangen en verzorgd.

De volgende dag is hij onderzocht door de dierenarts en kreeg alle benodigde entingen en werd hij ontwormd. Hij bleek niet de daar veel voorkomende drie ziektes te hebben, en ten opzichte van zijn slechte conditie waren zijn bloedwaarden opmerkelijk goed. Hij oogde ook niet ziek.

Op 2 augustus was het zo ver! Spike kwam met het vliegtuig naar Schiphol. Hij mocht mee reizen op het ticket van Anne. Arnolda was er ook om een ander nog jong hondje op te halen. Om 22:30 u. waren we thuis waar Spike kennis kon maken met zijn nieuwe huis en zijn huisgenoten Mickey en Morris, onze poezen. Dat ging goed. In het begin was dat natuurlijk wederzijds afwachtend en onzeker, maar na vijf dagen trok Mickey eigenlijk niets meer van hem aan. 

Spike doet erg zijn best om telkens in de gunst van Mickey te vallen en mag haar gewoon besnuffelen. 
Alleen als Spike heel druk doet, houdt Mickey wat afstand. Morris vond het in het begin helemaal niets. 
Echter, na twee reprimandes van Morris is voorlopig bepaald dat Spike zijn plaats moet kennen. Morris provoceert Spike, waarbij Spike zich duidelijk onderdanig gedraagt door afstand te houden en zich klein te maken. 

Wel doet hij enorm zijn best om vriendjes met Morris te worden, maar dat zal de tijd moeten leren. Het is een grappig spel om te aanschouwen hoe katten en honden dit machtsspel onderling spelen.

Spike is duidelijk een deels getrainde hond en heeft een baas in Griekenland gehad. Jachthonden die daar niet voldoen aan de eisen worden vaak mishandeld. Spike is tussen de 1,5 en 2 jaar oud, en de heup die uit de kom is moet ondanks zijn jonge leeftijd al een tijd zo zitten. 

Op de foto's is te zien hoe scheef de ene heup ten opzichte van de andere staat. Tevens is te zien dat de kop die uit de kom is deels weg is. Daarmee is dit letsel een erg complex geval voor de artsen. Wat is er precies aan de hand? Wat is dat "gruis" om die heup kop? Is dit tevens ook een restant van een verwaarloosde infectie? De dierenarts geeft aan dat dit niet pijnloos voor Spike kan zijn, wat ook wij vermoeden. Echter hij ligt er op, draait er alle kanten mee op en kan er opvallend hard mee rennen. We zijn ons achter het oor aan het krabben wat te doen en gaan het meerdere deskundigen voorleggen om een goede beslissing te kunnen maken. 
De toekomst zal uit moeten wijzen wat wijsheid is in dit complexe vraagstuk.

Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER!