Hier even een update van Sophia, inmiddels Soof. Ik weet nog hoe ze de eerste dag bij ons in huis kwam als opvanghondje. Wat een zielige hoopje hond was ze. Als ik alleen maar opstond van de bank, rende ze al bibberend onder de tafel. Wat had ik met haar te doen. Ik had even contact met Arnolda over haar en zij zei: "Pas op, ze kruipt zo jouw hart in." Maar ik was standvastig en dacht: "Nee, we vinden wel een goed huisje. Dan kan ik hierna weer een andere ‘Sophia’ helpen".
Dag 3 was ik alleen met haar aan het wandelen. Ze schrok van een voetganger en voor ik het wist had ze zich als een heuse Houdini ontdaan van haar tuig. Rustig probeerde ik haar te roepen, te lokken met voer, mezelf klein te maken, maar niks werkte. Ze werd steeds angstiger van alle bekijks en zette het op een rennen. Staart tussen de benen en daar ging ze, ik op afstand met inmiddels de tranen in de ogen erachteraan. Na 15 minuten werd ze moe en kon ik op een kleine twee meter naast haar gaan zitten. Ze wilde omdraaien, maar ik kon haar nog net pakken. Ze was zo bang geweest voor alles en iedereen. Maar ze was weer bij me. Wat een opluchting.
Een week later was het al een hele andere Soof. Ze zag hoeveel aandacht mijn eigen hond Puck kreeg en hoe Puck daarvan genoot. Steeds dichterbij kwam ze tot ik haar ook overal kon aaien. Als ze ‘s ochtends uit haar bench kwam werd ik overspoeld met liefde. Kusjes overal, rondjes draaien van vreugde en tegen mij aan hangen, zodat ze flink geaaid en geknuffeld kon worden. We begonnen met trainen. Zit, af, haar naam; ze vond het geweldig! (De koekjes als beloning al helemaal) Mensen op straat begonnen het ook te zien. "Ze kijkt anders uit haar ogen.” "Ze is niet meer zo timide hè! Super om te zien!"
Aan de andere kant begon ze ook meer aan mij te hangen, aan mijn kind, aan mijn hond. Huilen en piepen als we ergens op bezoek waren en ik eventjes weg moest.
Wij begonnen ons ook aan haar te hechten. Het was alsof ze er altijd is geweest.
Arnolda had gelijk, ze was in mijn hart gekropen. In het hart van ons allemaal.
En na vier weken Sophia als opvanghond gehad te hebben, is ze nu Soof. Ons hondje.
Toen ze echt van mij was ging ik de uitdaging aan. Vier weken na haar ontsnapping ben ik alleen met haar naar buiten gegaan. Weg van de prikkels in het dorp richting de Rijn gelopen en het bos.
Ik had er vertrouwen in dat we een band hebben, maar het voorval zat me ook nog vers in het geheugen. Toch heb ik haar los geklikt. En ze kwam terug! Ze sprong van plezier! Wat was ik trots op haar!
We moeten zeker nog aan dingen werken. Andere mensen zijn spannend en andere honden net zo. Maar we maken grote stappen en het geeft zo'n voldoening om te zien waar we zijn begonnen en waar we nu al staan.
We zijn intens gelukkig met haar.
Groetjes,
Irma, Layla, Puck en Soof
Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER!
