Huggins

Kijk Huggins,

Ik kijk, vol trots, naar een kwispelende Huggins terwijl wildvreemde wandelaars haar passeren. 
Het is nog maar vijf maanden geleden dat mijn oog viel op een bibberend rescue-hondje op Marktplaats. Voor mij een totaal onbekend fenomeen; 'zielige hondjes redden uit het buitenland'. 
Maar mijn voornemen was en bleef om een hele gevaarlijke, fiere, waakhond te scoren voor ons Buitencentrum Moerveld.

Nu vijf maanden later heb ik mijn leven ingericht met, in plaats van een over- agressieve mechelaar, een bibberend onderdanig stress-teefje Huggins. Een mengelmoes van een pointer, whippet en boxer; vermoed ik. Ze heeft immers de rood doorlopende uitpuilende ogen van een boxer, het bibberende schrale lijfje van een whippet en het 'pointen' van een 'prooi' van een pointer. Huggins bleek al gauw een probleemhondje te zijn. Ze was al 10 maanden toen ze bij me kwam. De laatste woorden van het gastgezin; 'Doe goed je best lieve meid', waren niet voor niets. Huggins bleek voor alles en iedereen bang te zijn. Altijd, bibberend, op zoek naar een schuilplek. Zelfs mij vond ze creapy. Aan mij de belangrijke taak om haar angst zo snel- en zoveel- mogelijk in te dammen.

Gedragstherapeuten, google, bat-training, vakliteratuur… volgden. Alles heb ik geraadpleegd tot ik er horendol van werd. Rot toch op met het observeren of ze rechts-kwispelend of links-kwispelend is, met het geven van irritante piepstemmerige complimenten (terwijl ze met de staart tot aan haar navel naast me blijft lopen), met het hanteren van een 10 meter lange lijn die na elke kleine vluchtbeweging al in een ingewikkelde knoop zit. 


Ik werd er nog nerveuzer van dan Huggins zelf. In de prullenbak ermee. Vanaf nu gewoon goed kijken naar mijn nieuwe vriendin, gezond verstand gebruiken en 'het begeleiden' heel dicht bij mezelf houden zonder mijn authenticiteit te verliezen. 

Ik kijk, vol trots, naar een kwispelende Huggins terwijl wildvreemde wandelaars haar passeren. 
De laatste woorden van het gastgezin; 'Doe goed je best lieve meid', dreunen me na. Ik lach naar mijn oogappel, scoor een foto en ik maak haar met een zo hoog mogelijke piepstem een meer dan welverdiend compliment.

Madelein



Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER!