 |
| Foto: Cklik Fotografie |
Begin juni waren m’n moeder en ik vluchtbegeleiders voor Dog Rescue Greece. Dat wilde ik altijd al eens doen. Maar toen m’n hulphond Floyd nog leefde, vond ik hem (in de cabine) en m’n elektrische rolstoel plus allerlei andere hulpmiddelen (in het laadruim) meenemen, al voldoende uitdaging… Dus toen ik dit voorjaar voor de eerste keer sinds vele jaren zonder viervoeter naar m’n vader op Kreta vloog, klopte ik aan bij Dog Rescue Greece. Hondje Laro ging mee terug en ik was direct verkocht: zowel aan Laro, als aan deze geweldige stichting.
De tijd was echter niet rijp voor ons om Laro te adopteren. We werkten allebei nog en dan is aan een nieuwe hond beginnen geen goed idee. Met een hulphond is dat natuurlijk anders, die gaat immers overal met je mee. Maar ik wilde nu per se een ‘gewone’ hond, alhoewel… de hondjes van DRG zijn verre van gewoon natuurlijk! Gelukkig werd Laro snel geadopteerd.
Vlak na thuiskomst besloot ik me aan te melden als vrijwilliger bij DRG. Vanuit m’n baan als communicatiemedewerker, kon ik misschien iets betekenen voor de stichting? Zo ontstond een leuke samenwerking met Anita, Jinna, Caitlin en Kim. Samen verzorgen we deze nieuwsbrief, de weblogs, Pinterest-pagina en diverse PR-activiteiten.
 |
| Die ogen. Die blik. Ik smolt... |
Een van de leukste dingen om te doen voor de nieuwsbrief, vind ik de rubrieken Baasje gezocht en Baasje gevonden. Je ziet de meest schattige hondjes voorbij komen. Pure marteling, dat dan weer wel. Want we gingen pas serieus naar een nieuwe hond kijken, als m’n moeder stopte met werken. De weken gleden voorbij, ‘de datum’ naderde. Ondertussen zag ik steeds weer die ene hond voorbij komen, tijdens het maken van Baasje gezocht. Die ogen, die blik. Er was iets met die hond dat me deed smelten. Waarom adopteerde niemand hem nou?
En daar was dan De Laatste Werkdag! Zenuwachtig stuurde ik een mail naar Arnolda: is Thunder nog beschikbaar? Al snel volgde een bevestigend antwoord, waarop ik vroeg wat nu te doen? Arnolda bleek in Griekenland te zitten, dus echtgenoot Willem belde me op. Ruim een uur heeft hij verteld over Thunder, hij heeft namelijk ook een tijd bij hen gelogeerd. Nu zat hij in een gastgezin. Na alles wat Willem vertelde, wist ik het eigenlijk al: dit moet hem zijn! Een lieve en enthousiaste hond van ruim een jaar oud. Hij had al het nodige in zijn leventje meegemaakt en er zat nog best een uitdaging in. Precies wat ik wilde!
Een week later reisden m’n moeder en ik af naar Capelle aan den IJssel, waar Thunder door Philip werd opgevangen. Philip vertelde ons van tevoren meer over Thunder en probeerde ons voor te bereiden op een wat lompe, onbesuisde puber. Het maakte me eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger! Binnengekomen zag ik eerlijk gezegd in een seconde al dat dit de hond voor ons was. Het klinkt altijd als een enorm cliché, maar het was nu eenmaal echt zo: ik voelde De Klik. Schuin naar m’n moeder kijkend, zag ik bij haar hetzelfde.
Na een tijdje besloten we met z’n drieën om hem uit te gaan laten. Even kijken hoe dat ging, konden we deze puber aan buiten? Eerst nam m’n moeder Thunder aan de lijn. Zij wordt nu eenmaal sneller omver getrokken dan ik met mijn loodzware rolstoel. Het ging echter heel erg goed. Toen mocht ik. Hoe zou hij reageren als hij vastzat aan zo’n vreemd, rijdend object? Ook hier weer hetzelfde cliché van De Klik: het ging boven verwachting goed. Op de foto ziet u ons echt letterlijk nog geen vijf minuten samen. Ziet u hetzelfde als ik?
 |
| Donder voor het eerst aan mijn rolstoel, we kennen elkaar hier nog geen uur. M'n moeder loopt erachter. |
Donder (dat vinden we makkelijker uit te spreken) is nu een paar dagen bij ons. Het is bijna niet te beschrijven hoe goed het gaat. Hoe goed hij omgaat met mijn rolstoel en allerlei andere ‘rare dingen in huis’. Hoe goed hij omgaat met alle mensen van de zorg die hier in en uit lopen. Hoe goed hij omgaat met het leren rekening te houden met mijn beperking en hiervoor dingen te moeten leren. Hoe goed hij omgaat met zijn zoveelste nieuwe omgeving. Uiteraard zullen er nog vele uitdagingen samen volgen en zal echt niet alles even makkelijk gaan.
Maar, ik hoef het u niet verder uit te leggen denk ik. Het heeft zo moeten zijn. Het stond in de sterren geschreven. Donder hoort bij ons!
Melina Markantonakis