Huggins

Kijk Huggins,

Ik kijk, vol trots, naar een kwispelende Huggins terwijl wildvreemde wandelaars haar passeren. 
Het is nog maar vijf maanden geleden dat mijn oog viel op een bibberend rescue-hondje op Marktplaats. Voor mij een totaal onbekend fenomeen; 'zielige hondjes redden uit het buitenland'. 
Maar mijn voornemen was en bleef om een hele gevaarlijke, fiere, waakhond te scoren voor ons Buitencentrum Moerveld.

Nu vijf maanden later heb ik mijn leven ingericht met, in plaats van een over- agressieve mechelaar, een bibberend onderdanig stress-teefje Huggins. Een mengelmoes van een pointer, whippet en boxer; vermoed ik. Ze heeft immers de rood doorlopende uitpuilende ogen van een boxer, het bibberende schrale lijfje van een whippet en het 'pointen' van een 'prooi' van een pointer. Huggins bleek al gauw een probleemhondje te zijn. Ze was al 10 maanden toen ze bij me kwam. De laatste woorden van het gastgezin; 'Doe goed je best lieve meid', waren niet voor niets. Huggins bleek voor alles en iedereen bang te zijn. Altijd, bibberend, op zoek naar een schuilplek. Zelfs mij vond ze creapy. Aan mij de belangrijke taak om haar angst zo snel- en zoveel- mogelijk in te dammen.

Gedragstherapeuten, google, bat-training, vakliteratuur… volgden. Alles heb ik geraadpleegd tot ik er horendol van werd. Rot toch op met het observeren of ze rechts-kwispelend of links-kwispelend is, met het geven van irritante piepstemmerige complimenten (terwijl ze met de staart tot aan haar navel naast me blijft lopen), met het hanteren van een 10 meter lange lijn die na elke kleine vluchtbeweging al in een ingewikkelde knoop zit. 


Ik werd er nog nerveuzer van dan Huggins zelf. In de prullenbak ermee. Vanaf nu gewoon goed kijken naar mijn nieuwe vriendin, gezond verstand gebruiken en 'het begeleiden' heel dicht bij mezelf houden zonder mijn authenticiteit te verliezen. 

Ik kijk, vol trots, naar een kwispelende Huggins terwijl wildvreemde wandelaars haar passeren. 
De laatste woorden van het gastgezin; 'Doe goed je best lieve meid', dreunen me na. Ik lach naar mijn oogappel, scoor een foto en ik maak haar met een zo hoog mogelijke piepstem een meer dan welverdiend compliment.

Madelein



Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER! 

Pip (Mona)

Pip is nu drie maanden bij ons en ze is zo leuk! Nadat we haar profiel op de DRG-site hadden zien staan, ondernamen we gelijk actie! Twee dagen later zijn we bij haar gastgezin gaan kijken met onze twee andere Griekse dames. Er was gelijk een Klick, na een lekkere wandeling langs het water leken de drie dames het er over eens te zijn... ze hoort erbij! Nu heette Pip eerst Mona. Maar dat vonden we een niet zo’n passende naam voor deze, nog net geen 7 kilo wegende, stoere Chick! De naam Pip past dan ook prima, stoer, kort en lief!

 

Toen we thuis kwamen na best een lange autorit, was Pip door het dolle heen. Alsof er tijdens de autorit door de andere twee dames (Mossi & Lotte) was ingefluisterd dat we echt een warm nest voor haar in petto hadden. Ze rende als een bezetene door het hele huis heen...over de banken, de stoel, door de gang, door de keuken terug de huiskamer in....ze was niet rustig te krijgen.... Mijn vriend en ik keken elkaar even aan... Oh oh wat is ze druk... gaat dit goed komen??

Maar Pip past helemaal prima in onze roedel! Het uitbundig hollen door het huis en niet te kalmeren zijn, dat was echt gewoon haar “Jippie, ik heb een echt huisje gevonden”- dansje.

Ze wandelde vanaf dag 1 los mee. Ze luisterde al gelijk heel erg goed naar haar naam en snoepjes hielpen ook een handje! Mossi - onze oudste hond van 10 jaar - krijgt het verdiende respect van Pip, maar ohhhh wee als Pip erg wordt lastig gevallen door andere honden in het park bijvoorbeeld... dan komt Mossi zich er mee bemoeien. Ze moeten niet te veel klieren bij een van haar zusjes.

Lotte van 2,5 jaar ( ook een DRG hondje) is helemaal gek met Pip. ze slapen samen, ze rollebollen samen, knabbelen op hetzelfde botje en halen dezelfde streken uit. Een heerlijk duo!!

Onze Poes Molly van bijna 19 moest even een paar keer heel duidelijk zijn over waar de grenzen lagen, maar nu zien we ze stiekem kusjes geven aan elkaar als we even niet kijken. Zo schattig! Tja, Molly en Pip zijn van dezelfde grootte ;-), dat schept een band!

Zo’n twee keer per week gaan de dames met de hondenuitlaatservice van Cindy op pad, alwaar Pip zich niet laat ondersneeuwen door de grotere honden, maar ze wel direct werd opgenomen in de roedel! Heerlijk als alles zo soepel verloopt! Ze geniet echt maximaal ook in de roedel van de uitlaatservice, maar ook in onze eigen roedel van drie honden!

Lotte en Arjen zijn actief in hondentrainingen en omdat Lotte een slimme meid is, zijn ze beiden een behendigheids cursus (combifun) begonnen en dat doen ze echt heel goed!

Nu konden Pip en Mariska niet achterblijven! Pip en ik doen nu eerst de algemene basiscursus. Omdat Pip al 7 maanden was hebben we geen puppycursus meer gedaan, maar de ABC-cursus doet ze ook al heel goed. En met de open dag van de hondentraining hebben we ook al wat behendigheid (combifun) oefeningen mogen doen en dat vindt Pip ook erg leuk! Door hoepels, slalommen en door de tunnel heen rennen, hoe gekker hoe beter bij Pip! Dus we blijven zo lekker in beweging met zijn allen!

Pip is een heel ander meisje dan onze twee andere meiden, alleen al omdat ze zo lekker klein van stuk is doet ze vele harten smelten! Met haar straathonden-Blik kan ze een hoop voor elkaar krijgen. Maar ach, hebben niet alle benjamins in de familie dat?

We genieten volop van onze meiden en zijn heel blij met alles wat jullie van DRG voor deze honden doen en gedaan hebben! Heel veel liefs uit Rotterdam!

Arjen & Mariska,

      Mossi, Lotte en Pip

                              en poes Molly




Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER! 

Mohos (Panda)

Mohos doet het uitstekend! We hebben hem nu een jaar en we zien nog steeds verandering bij hem. Momenteel zit hij bijvoorbeeld in de ‘vrolijke fase’. Hij vindt het nu interessant en leuk om ons eens op te zoeken!

Een selfie van Mohos

Dus of je nu de ramen zeemt of aan het tuinieren bent, Mohos komt zo af en toe even kijken en knuffelen, want dat is toch wel erg fijn! 

Hij heeft bij ons na aankomst op Eindhoven Airport dagen in zijn eigen wereld geleefd, wat natuurlijk ook begrijpelijk is. Ook is hij erg op zich zelf, tot nu dan!

Vorig jaar hebben we besloten om hem toch te laten castreren. Hij vond zichzelf wel heel belangrijk naar andere reutjes toe en dan is 40 kilo toch wel veel om in het gareel te houden! Ook besloten we om hem meer te laten socialiseren met andere honden, dus op naar de puppycursus. Deze met veel humor doorlopen en… geslaagd. De castratie en cursus hebben hem en ons veel gebracht! Het is een schat van een hond!

Groetjes,

Tessa en Bert


Noot van de redactie: Tessa en Bert hebben een autorijschool, (Wegwijs in Son) en hebben in mei en juni 2014 heel veel geholpen bij De Zoektocht naar Diva. 
Hierdoor kwam Mohos op hun weg (....) en is het voor iedereen een Happy End geworden. 



Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER! 

Angel en haar pups

December 2015 

Alle pups zijn geadopteerd en hebben hun baasjes-voor-het-leven gevonden. Ze hebben afscheid genomen van pleegmama Noortje. Naar haar, en verzorgster Anje, gaat alle dank en eer! 
We wensen de pups van harte een lang en gelukkig leven toe. Dag lieve schatten, jullie komst op deze wereld was er een die we nooit zullen vergeten. Jullie mama en broertje en zusjes kijken vanuit de hondenhemel toe. 

Update 17 oktober 

Met de pups van Angel, die we Nikita, Asco, Nash, Glenn en Elroy hebben genoemd, gaat het heel goed. Ze groeien als kool. Na een zeer spannende en stressvolle periode, kunnen we eindelijk opgelucht ademhalen en genieten. We hebben de foto's in twee collages gezet. 
Geniet u met ons mee? 

Heel veel dank aan Big Mama Noortje en haar verzorgster! 

**********

Update 12 oktober 

Alhoewel we goede, zeer goede hoop hadden dat alle pupjes het zouden redden, moesten we vandaag opnieuw afscheid nemen. Twee pupjes waren te zwak, konden het niet zonder hun eigen mama stellen en zijn helaas overleden. 
Ondanks de meer dan voortreffelijke verzorging kon hun maag- darmstelsel niet wennen aan het leven hier op aarde, aan het leven buiten de veilige en warme omgeving van de buik van hun mama Angel. 
Het ging eerst zo goed, maar plotseling verzwakten zij zodanig dat we Moeder Natuur haar gang moesten laten gaan. We konden het tij niet keren voor kleine Angel en Leroy, dochter en zoon van Angel. Opnieuw namen we afscheid. Dag lieve kleintjes, we hebben zo ons best gedaan. Het mocht niet baten voor jullie. Dag lieve Angel en Leroy, rust zacht bij jullie mama. 

Bericht in onze nieuwsbrief van 10 oktober 2015: 

Als u onze Facebookpagina volgt, heeft u waarschijnlijk het trieste bericht al gelezen. Met intens verdriet moesten we afgelopen woensdag bekendmaken dat Angel, het lieve zwangere teefje dat wij enige tijd geleden hebben laten overkomen naar Nederland, was overleden…

Die ochtend had ze met een keizersnede het leven gegeven aan zeven pups. Een half uur later gleed tot onze grote schrik het leven uit Angel.... 
Het was een enorme klap voor ons allemaal. Rust zacht lieve Angel, je bent nu zelf een engeltje geworden…

Veel tijd was er daarna niet om bij deze vreselijke gebeurtenis stil te staan. Er moesten zeven mondjes gevoed worden en wel heel snel ook! 
Bekijk hier een filmpje van de pups.

Angel's pups bij Cera,
de eerste pleegmoeder.

Na een oproep op al onze social media-kanalen, werd er massaal met ons meegedacht. Het eerste bericht is zelfs meer dan 60.000 keer bekeken! Nog diezelfde avond werd een geweldige pleeg-moederhond gevonden: Cera. 

De pups dronken direct gulzig van haar melk, ze accepteerde ze volledig en het leek perfect te gaan. Helaas vond de dierenarts de volgende ochtend dat het niet goed voor de gezondheid was van schijnzwangere Cera. En dat is wat we absoluut niet wilden, het mocht niet ten koste van haar gezondheid gaan!

En toen zaten we wel even met de handen in het haar… Ondanks dat heel veel mensen hun hulp hadden aangeboden met hun moederhond, er was geen juiste kandidaat. Dit hing onder andere af van de grootte van de moederhond, de grootte van haar eigen nest en de leeftijd van haar eigen pups (dit heeft namelijk invloed op de melk van de moeder).

De pups moesten dus weer opgehaald worden. Dezelfde ochtend werden we benaderd door de redactie van het televisieprogramma Hart van Nederland. Zij waren getipt over de vreselijke situatie waarin we zaten. Donderdagavond werd er in hun late editie aandacht aan besteed. 

(bekijk hier de uitzending) 

Ook het huis-aan-huisblad Tubantia (Twente en Achterhoek) besteedde aandacht aan Angel en haar pups. 
(lees hier het artikel)

Pleegmoeder Noortje zorgt
nu voor de pups.

Wat een geweldig lieve, positieve en warme reacties hebben we daarna gekregen! Dit heeft ons heel goed gedaan en het gaf ons de kracht de zoektocht naar een pleegmoeder voor de pups niet te stoppen. En het heeft geholpen! Want na nóg een aantal tegenslagen, vonden we uiteindelijk vrijdag een geweldig lieve pleegmoeder voor de pups.  Wat zijn we blij met deze – met recht – ‘big mama’! Ze accepteerde de pups volledig en die dronken dat het een lieve lust was.

En dat is waar we het voor deden. Want kunnen drinken bij een moederhond is altijd zoveel beter dan wat wij kunnen geven via flesjes. 

Het waren loodzware dagen, waarin emoties in uitersten de boventoon voerden. We proberen troost te putten uit het feit dat Angel niet langer hoogzwanger op straat in Griekenland heeft hoeven leven en dat dan waarschijnlijk moeder ėn pups het niet hadden overleefd. Ook halen we kracht uit het feit dat er zeven prachtige pups (vijf reutjes en twee teefjes) een veilig leven in Nederland kunnen krijgen.

Wederom kwam de cameraploeg van Hart van Nederland filmen en kon heel Nederland zien hoe goed pleegmama Noortje voor haar eigen 2 pups en de 7 pups van Angel zorgt! 
(klik hier voor de reportage van HVNL) 



Angel zullen we nooit vergeten. We hebben haar gered om haar een fantastisch leven in Nederland te geven. 
Het heeft niet zo mogen zijn, het noodlot sloeg toe. Gelukkig gaat het haar pupjes goed en kunnen ze rekenen op een leven vol liefde, veiligheid en goede verzorging. 

Dag lieve Angel.... rust zacht. 

Keessie (Blondie)

Een jaar geleden kwam 'Blondie' bij ons wonen. Een extreem rustige, maar oh zo lieve hond. 
Al gauw hebben wij haar Keessie gedoopt. Keessie heeft niet veel mazzel gehad in het begin van haar jonge leven. Een heel aantal pleeggezinnen, een mislukte adoptie. En dat terwijl ze een hele stabiele omgeving nodig heeft. 

Nu, na een jaar, kruipt ze uit haar schulp en wil zelfs met de bal spelen! Ze loopt altijd los en luistert superlief. En wat nog het allerbelangrijkste is: Ze is de allerbeste vriendin van onze dochter!

We willen haar nooit meer missen.

Groetjes van Pascal, Sabine en Bibi Massee 
En een Big Hug van Keessie! 

Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER! 

Otto

Otto is alweer ruim een jaar en hij doet het supergoed! 

Hij zal altijd wat angstig blijven voor harde geluiden en grote voertuigen denk ik, maar als we erbij zijn is dat geen probleem. 

Ot is verder zeer actief en ondernemend. Hij geniet het meest van onze dagelijkse grote wandeling, waarbij hij heerlijk los kan rennen door het hoge gras en kan genieten van alle lekkere luchtjes. Want die neus van hem is en blijft altijd aan de grond...

Hij blijkt ook zeer vindingrijk als het om ontsnappen gaat, daar moeten we dus nog aan werken. 

Zo is hij laatst weggelopen door een gat onder een struik, waarvan wij dachten dat hij daar nooit doorheen kon. 

Gelukkig was hij al snel weer terug, omdat hij bij een groep bouwvakkers ging zitten die aan het schaften waren. Zij zagen gelukkig op z’n naambandje ons telefoonnummer staan.

En zo konden we al snel weer opgelucht adem halen. Maar we gaan er wel alles aan doen om dit niet meer te laten gebeuren. Want we willen hem nooit meer kwijt! 

Groetjes van de familie Burgers en een poot van 

Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER! 

Sep (Apollo)

Sep is naar Nederland gekomen met de naam Apollo. Maar na overleg met de kinderen is het de stoere naam Sep geworden.

Als eerste: wat zijn wij blij met Sep! Hij is erg lief en nu al niet meer weg te denken uit ons gezin.

Sep loopt buiten op het veld keurig los met mij mee en is gek op water en modder. Het slapen gaat super s'nachts in zijn bench. Geen gehuil of gepiep, gewoon in slaap vallen en de volgende ochtend keurig (en droog) wakker worden. We gaan samen nog wel op puppycursus, zodat we elkaar nog beter kunnen leren kennen.

Kortom, het is puur genieten van Sep!

Groeten,

Danielle, Bert, Dennis, Marc, Esmee en Michelle



Genoten van dit verhaal? Er wachten nog heel veel hondjes op hun baasje-voor-het-leven. Klik HIER! 

Donder (Thunder)

Foto: Cklik Fotografie

Begin juni waren m’n moeder en ik vluchtbegeleiders voor Dog Rescue Greece. Dat wilde ik altijd al eens doen. Maar toen m’n hulphond Floyd nog leefde, vond ik hem (in de cabine) en m’n elektrische rolstoel plus allerlei andere hulpmiddelen (in het laadruim) meenemen, al voldoende uitdaging… Dus toen ik dit voorjaar voor de eerste keer sinds vele jaren zonder viervoeter naar m’n vader op Kreta vloog, klopte ik aan bij Dog Rescue Greece. Hondje Laro ging mee terug en ik was direct verkocht: zowel aan Laro, als aan deze geweldige stichting.

De tijd was echter niet rijp voor ons om Laro te adopteren. We werkten allebei nog en dan is aan een nieuwe hond beginnen geen goed idee. Met een hulphond is dat natuurlijk anders, die gaat immers overal met je mee. Maar ik wilde nu per se een ‘gewone’ hond, alhoewel… de hondjes van DRG zijn verre van gewoon natuurlijk! Gelukkig werd Laro snel geadopteerd.

Vlak na thuiskomst besloot ik me aan te melden als vrijwilliger bij DRG. Vanuit m’n baan als communicatiemedewerker, kon ik misschien iets betekenen voor de stichting? Zo ontstond een leuke samenwerking met Anita, Jinna, Caitlin en Kim. Samen verzorgen we deze nieuwsbrief, de weblogs, Pinterest-pagina en diverse PR-activiteiten. 

Die ogen. Die blik. Ik smolt...

Een van de leukste dingen om te doen voor de nieuwsbrief, vind ik de rubrieken Baasje gezocht en Baasje gevonden. Je ziet de meest schattige hondjes voorbij komen. Pure marteling, dat dan weer wel. Want we gingen pas serieus naar een nieuwe hond kijken, als m’n moeder stopte met werken. De weken gleden voorbij, ‘de datum’ naderde. Ondertussen zag ik steeds weer die ene hond voorbij komen, tijdens het maken van Baasje gezocht. Die ogen, die blik. Er was iets met die hond dat me deed smelten. Waarom adopteerde niemand hem nou?

En daar was dan De Laatste Werkdag! Zenuwachtig stuurde ik een mail naar Arnolda: is Thunder nog beschikbaar? Al snel volgde een bevestigend antwoord, waarop ik vroeg wat nu te doen? Arnolda bleek in Griekenland te zitten, dus echtgenoot Willem belde me op. Ruim een uur heeft hij verteld over Thunder, hij heeft namelijk ook een tijd bij hen gelogeerd. Nu zat hij in een gastgezin. Na alles wat Willem vertelde, wist ik het eigenlijk al: dit moet hem zijn! Een lieve en enthousiaste hond van ruim een jaar oud. Hij had al het nodige in zijn leventje meegemaakt en er zat nog best een uitdaging in. Precies wat ik wilde!

Een week later reisden m’n moeder en ik af naar Capelle aan den IJssel, waar Thunder door Philip werd opgevangen. Philip vertelde ons van tevoren meer over Thunder en probeerde ons voor te bereiden op een wat lompe, onbesuisde puber. Het maakte me eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger! Binnengekomen zag ik eerlijk gezegd in een seconde al dat dit de hond voor ons was. Het klinkt altijd als een enorm cliché, maar het was nu eenmaal echt zo: ik voelde De Klik. Schuin naar m’n moeder kijkend, zag ik bij haar hetzelfde.

Na een tijdje besloten we met z’n drieën om hem uit te gaan laten. Even kijken hoe dat ging, konden we deze puber aan buiten? Eerst nam m’n moeder Thunder aan de lijn. Zij wordt nu eenmaal sneller omver getrokken dan ik met mijn loodzware rolstoel. Het ging echter heel erg goed. Toen mocht ik. Hoe zou hij reageren als hij vastzat aan zo’n vreemd, rijdend object? Ook hier weer hetzelfde cliché van De Klik: het ging boven verwachting goed. Op de foto ziet u ons echt letterlijk nog geen vijf minuten samen. Ziet u hetzelfde als ik? 

Donder voor het eerst aan mijn rolstoel, we kennen elkaar hier nog geen uur. M'n moeder loopt erachter.

Donder (dat vinden we makkelijker uit te spreken) is nu een paar dagen bij ons. Het is bijna niet te beschrijven hoe goed het gaat. Hoe goed hij omgaat met mijn rolstoel en allerlei andere ‘rare dingen in huis’. Hoe goed hij omgaat met alle mensen van de zorg die hier in en uit lopen. Hoe goed hij omgaat met het leren rekening te houden met mijn beperking en hiervoor dingen te moeten leren. Hoe goed hij omgaat met zijn zoveelste nieuwe omgeving. Uiteraard zullen er nog vele uitdagingen samen volgen en zal echt niet alles even makkelijk gaan. 

Maar, ik hoef het u niet verder uit te leggen denk ik. Het heeft zo moeten zijn. Het stond in de sterren geschreven. Donder hoort bij ons!

Melina Markantonakis