Ze beschrijft het verhaal, dat velen met ons waarschijnlijk ook hebben meegemaakt op vakantie. Een verhaal dat symbool staat voor alle honden die moeten zien te overleven op straat. Lees hier het ontroerende en indringende verhaal van Linda en haar Saartje.
Beste mensen van Dog Rescue Greece,
Gistermiddag ben ik teruggekomen van een week op Lesbos, ik zat in Anaxos. Het was een lange rit heen, maar vooral een zware reis terug…. Ik had me ernstig voorgenomen om hondjes en katjes wel te voeren, maar er geen band mee te krijgen. Goeie bedoelingen voor mezelf dus.
Ik moet eerlijk zeggen dat de hondjes en katjes op Lesbos behoorlijk rustig zijn. Als je uit eten gaat, gaan ze rustig bij je zitten. Ze vechten niet onderling, ze bijten niet. Maar vooral de katjes zijn super mager. Het zijn wandelende zakjes met botjes… Ik liep voortdurend rond met een plastic zakje met vleeswaren en een leeg schoongemaakt yoghurtbakje om water in te doen. Want katten en honden drinken er uit zwembaden, nergens staan waterbakken. Wat me er vooral opviel was niet zozeer dat mensen wreed of onaardig waren tegen de katjes, maar dat het vooral een vorm van onwetendheid is.
Op een ochtend toen ik op mijn hurken een klein katje zat te voeren, voelde ik iets tegen mijn rug aan. Er stond een middelgroot hondje kwispelend naar me te kijken. Haar haar was een soort mat geworden. Ze wilde wel een stukje worst maar ze hoefde geen brood. En water wilde ze ook wel. Ze was niet vel over been. Dus ik dacht 'die heeft een baas, maar ze komt gewoon even wat bij me bietsen'.
Maar vanaf dat moment bleef ze me volgen. Ze bedelde niet. Ik had een appartement op de begane grond met een hekje met terrasje en daar sliep ze vanaf die dag. De eigenaars van het complex zagen het wel, maar zeiden niets. Ik noemde haar Saartje. En het leek erop dat ze gewoon op mijn gezelschap gesteld was. Ik denk dat dit ook het geval is bij vele honden over de hele wereld. Honden willen nu eenmaal in een groepsverband leven.
Saartje werd steeds vrolijker en ik ging steeds meer tegen haar praten en haar knuffelen. Ik ben al een tijd alleen en daardoor eenzaam aan het worden. Dus ik vond het ook prettig dat ze er was. Ik heb mijn hele leven honden gehad en heb ook gewerkt als vrijwilliger in een asiel. Veel zieke, oude hondjes hebben bij mij hun laatste jaren doorgebracht. Dat kon financieel ook omdat ik een geweldige dierenarts had die ruimdenkend omging met de rekeningen. De laatste jaren heb ik geen hond gehad, door werk en grote financiële problemen.
De laatste nacht sliep Saartje binnen, naast mijn bed. Af en toe kwam ze snuffelen aan me. Gisteren moest ik naar huis. Saartje liep achter me aan naar waar ik opgehaald zou worden door de bus. Het was een echte wandeling van baas met hond. Plassen en dan weer naast me lopen te kwispelen. Maar ik had het vreselijk moeilijk...
U begrijpt: ik heb een verdrietige terug reis gehad… En ik begrijp heus wel dat er weer andere toeristen komen die ook van hondjes houden en die haar aandacht zullen gaan geven. Maar ik ben er vandaag erg verdrietig van. Ik zou heel graag een hondje willen adopteren, maar financieel zit ik momenteel behoorlijk klem. Om eerlijk te zijn had ik eigenlijk ook geen geld voor een vakantie.
Ik vind het geweldig wat jullie doen en ik wou alleen dit verhaal even kwijt. Ik hoop dat het beter met me zal gaan en dat ik ook ooit een hondje kan adopteren via
Dog Rescue Greece.
Groetjes, Linda