Nestje van negen pups, samen met hun moeder gered in Nea Kallikratia

Het is zondag 10 mei en mijn vriend en ik zitten op het terras van ons hotel in Nea Kallikratia in Griekenland, nadat we een dag hebben genoten aan het strand 100 km verderop. We kijken uit over een parkje met een kleine speeltuin. Op de schommel zit een vader met zijn zoontje en het dochtertje loopt om de schommels heen. Tussen hen in hobbelt een puppy vrolijk rond.

Het is mij inmiddels opgevallen dat het aantal zwerfhonden ontzettend groot is, en dat het eerder een uitzondering is dan een regel dat de Grieken een hond als huisdier hebben. Het valt mij daarom meteen op dat de puppy geen halsband om heeft, maar stiekem hoop ik toch dat de puppy bij het gezin hoort. Een paar minuten later, na even gespeeld te hebben met het beestje, lopen de mensen weg en de puppy blijft zoet in het gras zitten. Hij loopt niet achter de mensen aan.

Zonder twijfel sta ik op, mompel iets naar mijn vriend, en ren naar de puppy toe voordat iemand anders er bij kan komen. Blij rent hij naar me toe en begint me te likken en te knuffelen. Ik sein naar m’n vriend dat het hondje eten nodig heeft en hij komt aangesneld met een zak hondenvoer die we eerder die dag hebben gehaald om een zieke zwerfhond die bij de supermarkt ligt te voeren.

De brokken zijn te groot voor de pup en hij stikt er bijna in; ik steek snel m’n vinger in zijn bekje om de brok er uit te halen en opeens staat er een groep met zes Griekse jongetjes op mountainbikes naast me.

In gebrekkig Engels zegt één van de jongens dat het hun puppy is. Opgelucht, maar wantrouwig (de pup is namelijk ontzettend vies) zeg ik: “oké, neem hem mee want dit is niet veilig hier”. Ik bleek het verkeerd begrepen te hebben, want de pup is niet van hun. 



“Waar is de moeder?” vraag ik. Die heeft de pups verstoten. Pups ja, want er blijken nog zeven te zijn, die onder een betonnen afdakje zitten aan de kant van een drukke straat. De jongetjes brengen mij er naar toe en verschillende emoties komen over mij heen: blijdschap van het aanschouwen van zulke lieve, vrolijke hondjes en verdriet en wanhoop omdat ik absoluut niet weet wat ik moet doen, maar wel weet dat ik niet naar huis kan gaan en deze pups aan hun lot overlaten. De jongens durven niet verder te komen: ernaast woont een mevrouw waarvoor ze bang zijn. Het Engels-sprekende jongetje zegt: “die vrouw is gek, we weten niet wat ze zal doen met de honden, misschien zijn ze morgen weg”.

Er komt een stokoude vrouw uit het huisje naast het betonnen afdakje. Ze pakt een steen en rent achter de jongens aan, die voor haar vluchten. Niet wetende hoe ze op mij zal reageren, groet ik haar en steek mijn hand naar haar uit. Ze lacht vriendelijk naar me, pakt mijn hand en begint in het Grieks tegen mij te ratelen. Ik praat terug in het Engels en maak haar duidelijk dat ik geen Grieks spreek. Haar Engels is helaas net zo slecht als mijn Grieks. Dat gaat nog wat worden.

Inmiddels is mijn vriend ook aangekomen bij de pups met de zak met voer. Het is duidelijk dat de vrouw de hondjes niet wil hebben, want ze wil ze absoluut niet op haar terrein. Ze moeten onder het betonnen afdak blijven. Ze geeft ons een aantal vieze plastic bakken voor het voer. Ik spoel ze om, doe er water en brokken in zodat de brokken zacht worden en de pups niet stikken. Gulzig eten ze er van. De vrouw pakt de zak hondenbrokken van ons aan en maakt een gebaar dat ze ons dankbaar is.

Met een dikke keel loop ik terug naar het hotel, me afvragend wat ik moet doen. Eerder deze week heb ik een asiel 40 km verderop gebeld voor een hond, maar er werd mij verteld dat het asiel propvol zat. Ik besloot nogmaals te bellen; pups verstoten door hun moeder moesten ze toch wel kunnen helpen? Het antwoord was nee. Acht pups mee naar huis nemen, dat gaat niet.. ze moeten ingeënt worden en een microchip hebben en er is vast nog veel meer dat geregeld moet worden als je een dier uit het buitenland wil meenemen, laat staan acht!

Bij het hotel aangekomen, vraag ik het meisje achter de balie om hulp: “Is er een asiel? Kun je anders een dierenarts voor me bellen? Die hondjes kunnen daar niet blijven”. Lichtelijk geïrriteerd belt ze een dierenarts (althans, dat zegt ze). De dierenarts geeft aan dat het zondag is en dat hij en zijn collega’s niet komen. Ze probeert nog iets, maar ook zonder resultaat. Waarschijnlijk niet wetend wat ze moet doen, vraagt ze of ik de foto’s van de pups wil mailen en of ik wil aangeven waar ze precies zitten. “Ergens daarachter” zeg ik gebarend. Ik heb te veel horrorverhalen gelezen over hotels die dieren laten verdwijnen. “Heb je Facebook?” vraagt ze, maar dat heb ik niet. Opgewekt zegt ze: “weet je wat, ik zet de foto’s van de puppy op onze hotel-Facebook pagina. We hebben veel vrienden, er is vast iemand die ze komt ophalen. Over een uur weten we meer”. Ik bedank haar en kan met een redelijk gerust hart gaan eten. Helemaal achterlijk ben ik niet, en via de Facebook account van m’n vriend controleren we of de pups er al op staan. Niets. Een half uur later, nog steeds niets. Inmiddels is er 1,5 uur verstreken en er staat nog steeds niets op. We concluderen dat het een trucje was om van ons af te komen. Op internet zoeken we verder naar asiels in deze omgeving, maar er is werkelijk helemaal niets. Mijn vriend vindt drie Griekse studenten die ooit een fundraiser zijn begonnen voor het oprichten van een asiel. Ze hebben nul euro weten te verzamelen. Hij probeert ze te zoeken om hen om hulp te vragen. Ik hang inmiddels aan de telefoon met mijn moeder: “Wat moeten we nou doen? We kunnen ze toch niet zo achterlaten?”

Vijf minuten later stuurt ze mij een mail met de link naar de website van Dog Rescue Greece. 
“Dog Rescue Greece zet zich in voor de zwerfhonden in en uit Griekenland (incl. de eilanden)”. 
Dit klinkt hoopvol. Op de contactpagina zie ik alleen een emailadres staan; ik had gehoopt op een telefoonnummer want ik ben gewend dat bedrijven en organisaties niet zo snel terug mailen. Voor de zekerheid stuur ik toch een mail. “8 pups zonder moeder in Nea Kallikratia – hulp gevraagd”, zet ik in het onderwerp. Nu afwachten.

We besluiten om nog een keer bij de pups te kijken voordat we gaan slapen. Voor ons hotel liggen 2 zwerfhonden die we eerder hebben gezien. Iets verderop ligt een zwarte hond die we nog nooit gezien hebben. De hond staat op en loopt achter ons aan, en ik zie dat ze grote tepels heeft. “DAT IS DE MOEDERHOND!” schreeuw ik paniekerig naar m’n vriend. Hij rent naar de auto om hondensnoepjes te pakken en we lokken haar mee naar de pups. De pups gillen het uit van vreugde en beginnen direct te drinken. Na ongeveer een minuut loopt de moederhond weg en snauwt naar de pups. Ze wil ze niet voeren. Of ze heeft ze verstoten, of ze heeft zelf geen melk. De oude vrouw komt naar buiten en ik wijs naar de moeder. Ze begrijpt het, en pakt de zak voer die wij haar eerder hebben gegeven. 
We geven de moeder zo veel mogelijk eten, in de hoop dat ze bij de pups blijft, maar helaas loopt ze achter ons aan mee naar het hotel.

Pups herenigd met moeder, ze mochten niet lang drinken want zij had amper melk

 

Terug in het hotel zie ik tot mijn blije verbazing dat ik mail heb van Dog Rescue Greece! Er is al contact opgenomen met een vrijwilliger in de omgeving die gaat kijken waar er opvang is voor de hondjes. Omdat contact via Facebook sneller gaat, gaat het contact verder tussen mijn vriend en Dog Rescue Greece. Er blijkt plek te zijn in Athene voor de pups. Direct kijk ik hoe ver dat rijden is voor ons. Zes tot zeven uur, dat moet kunnen met 8 pups, maar we hebben geen auto-oplader voor onze navigatie. Heen moet net aan lukken, maar hoe komen we terug? En hoe krijgen we de moeder mee die we net hebben gevonden? Dat gaat niet passen in onze Peugeot 107. Daarnaast hebben we geen reismanden voor de honden, dus veilig is het niet voor de pups.

Zonder twijfel geeft Dog Rescue Greece aan dat een vrijwilliger een ticket heeft geboekt en een busje zal huren om woensdag de pups naar Athene te brengen. Ik huil van geluk, wat ontzettend bijzonder dat er mensen zijn die dit overhebben voor de honden! Woensdagmiddag betekent dat we de puppy’s nog 2,5 dag veilig moeten zien te houden. Ik maak me zorgen, maar het is te doen.

Maandagochtend gaan we direct na het ontbijt naar de supermarkt om natvoer te halen en gaan we naar de pups toe. Ze zijn er gelukkig nog alle acht, en tot onze verbazing ligt de moeder bij ze in de buurt! We geven de moeder een volledig blik met natvoer en de puppy’s krijgen hele kleine brokjes. De pups mogen weer drinken bij de moeder en ze is ontzettend lief voor ze. Het is een hele lieve en zachte hond. Blijkbaar had ze zelf te weinig voeding om melk te produceren en deed het pijn als de pups bij haar dronken.

Terug in het hotel word ik gebeld door een Grieks nummer. Het blijkt een vrijwilliger te zijn die heeft aangeboden om de hondjes tot en met woensdag op te vangen zodat ze veilig zijn. Ze komt ze over een uur halen. Weer huil ik van geluk; een pak van m’n hart, want ik maakte me toch wel zorgen, ze zitten los langs de weg en beginnen steeds meer op onderzoek uit te gaan.

De vrijwilligster maakt haar belofte waar en staat binnen een uur voor ons hotel met 2 reismanden. We lopen naar de pups en doen ze met z’n achten in één reismand. De moederhond is te groot om in een reismand te doen, dus zij gaat in de achterbak van de vrijwilligster en de pups gaan bij ons in de auto. We rijden achter haar aan naar haar huis, zo’n 25 km verderop. Daar aangekomen worden we ontvangen door 3 Duitse dames, die de vrijwilligster helpen met haar werk. Het blijkt dat ze een organisatie in Duitsland hebben en de vrijwilligster is verhuisd naar Griekenland (waar ze oorspronkelijk ook vandaan komt) om zich in te zetten voor de honden. Ze vindt het geweldig dat verschillende organisaties elkaar helpen en is blij dat ze dit voor Dog Rescue Greece kan doen. 

Van de straat gehaald en nu op weg naar een warme en veilige plek!

De Duitse dames hebben de garage ingericht voor de puppy’s. Er liggen dekbedden en kussens en er staan twee houten huisjes speciaal voor de hondjes. De pups en moeder worden bij elkaar gezet, krijgen voer en water en lijken het prima naar hun zin te hebben! Met een gerust hart verlaat ik de garage, die goed wordt afgesloten. We drinken een kop koffie en leren de dames iets beter kennen en gaan na een half uurtje weer naar ons hotel. Ze moeten met één van de andere honden waarvoor ze zorgen naar de dierenarts.

In de auto besluit mijn vriend om nog even langs de oude vrouw te gaan. Om haar te bedanken voor het letten op de pups wil hij haar wat geld geven. Van mij hoeft het niet, dus ik blijf in de auto zitten.

Een paar minuten later loopt hij naar beneden met iets in zijn armen. Ik zie niet goed wat het is. Hij komt dichterbij en ik kan het bijna niet geloven: een negende pup!! 
De acht pups lagen onder een afdakje bij een vieze schuur. 
De deur van de schuur was de afgelopen dagen op slot, maar de pups lagen steeds tegen de deur aan, soms zelfs met hun neus onder de kier van de deur. Mijn vriend komt aan en de deur is opeens open, en de negende pup zit in de deuropening. Deze heeft daar dus al die tijd gelegen en al zeker 2 dagen geen water en voer gehad! 

De 8 pups liggen voor de deur van het schuurtje waar hun broertje in verstopt zit

De oude vrouw wilde de pup niet meegeven, maar nadat mijn vriend haar wat geld gegeven had zwaaide ze hem uit. Ik pakte de pup direct over en probeerde hem wat water te geven. Hij dronk wat uit mijn hand, maar wilde niet veel. Eten wilde hij niet. Ik rende naar de souvenirwinkel aan de overkant om een handdoek te halen en wikkelde de pup daar in. Mijn vriend reed terug naar de vrijwilligster, wat nog een uitdaging was omdat we haar adres niet wisten. We moesten dus goed kijken waar we langs waren gereden. De pup lag te slapen op mijn schoot, maar ik keek om de minuut of hij nog wel ademde. Toen we aangereden kwamen bij de vrijwilligster hadden zij net de auto gestart om naar de dierenarts te gaan. Waren we een minuut later geweest, hadden we misschien wel uren moeten wachten. Ze waren stomverbaasd maar pakten de pup met alle liefde aan. Tijd om de pup bij zijn moeder te leggen hadden ze niet, dus hij ging mee naar de dierenarts.

Later die avond ontving ik foto’s van één van de Duitse vrouwen. De pups waren ontzettend blij toen ze hun broertje zagen en ze lagen lekker met z’n allen te slapen in hun veilige huisje!

Woensdag 13 mei arriveerde de vrijwilliger uit Nederland om de pups, hun moeder en Stella (de zieke hond die wij vonden bij de supermarkt) naar een pleeggezin in Athene te brengen. Een aantal uur van tevoren waren wij al aanwezig om uitgebreid afscheid te nemen van alle honden. Het is een onbeschrijfelijk gevoel, wetende dat deze ontzettend lieve, onschuldige honden nu een prachtig leven tegemoet gaan en geen afgrijselijk leven krijgen op de straten van Griekenland. En dat allemaal dankzij deze geweldige organisatie. Dog Rescue Greece; “dierenliefde kent geen grenzen”, en dat hebben zij laten zien ook!

De pups en moeder klaar om naar Athene te gaan!

Ik zal zeker teruggaan naar Griekenland, niet voor vakantie maar voor de dieren. Het dierenleed dat je daar ziet is afschuwelijk. Als toerist denk je gauw dat je niets kunt doen, maar niets is minder waar.  Sluit je ogen niet en denk niet dat iemand anders wel voor de dieren zal zorgen. Als iedereen dat denkt, doet niemand iets!

Jinna van Ringen

(www.jinnavanringen.com)